Maine Coon KAIA KSYNTIA

Moje pochodzenie fakty i mity...

Na temat pochodzenia rasy maine coon krąży wiele interesujących legend i mitów. Ich niewątpliwego uroku nie przesłania nawet fakt, iż większość opiera się na całkowicie błędnych założeniach. Jedna z bardziej popularnych tez mówi, iż maine coon w prostej linii wywodzi się ze skrzyżowania dzikiej kotki z szopem. O prawdziwości takiego twierdzenia rzekomo ma świadczyć puszysty, pręgowany ogon cechujący oba gatunki. Jednak ewentualne spory dotyczące możliwości zaistnienia takiego związku nie powinny mieć miejsca, gdyż zdaniem zoologów krzyżówka kota z szopem jest genetycznie niemożliwa. Inna teoria mówi natomiast, że pierwszymi rodzicami maine coona byli żyjąca na wolności przedstawicielka kota domowego i amerykański ryś. Cechą wspólną są w tym przypadku charakterystyczne pędzelki na czubkach uszu. Pomimo faktu, iż połączenie kota i rysia jest dość prawdopodobne, pozostaje jeszcze rozszyfrować tajemnicę pochodzenia wspaniałego, puszystego ogona, który jest niewątpliwą ozdobą maine coona.Typowo romantyczny wydzwięk wydaje się mieć legenda, która bezpośrednio dotyczy okresu Rewolucji Francuskiej. Według tej historii do powstania rasy maine coon znaczący wkład wniosła Maria Antonina. Królowa obawiając się o los własnych angor podczas rewolucyjnej zawieruchy wysłała je na przechowanie do Ameryki. Przywiezione z Francji kocury zainteresowały się podobno miejscowymi kotkami, w rezultacie przyczyniając się do powstania nowej rasy. Jakkolwiek wiele przekazów dotyczących pochodzenia maine coona jest wytworem ludzkiej fantazji, można w nich także znalezć elementy jak najbardziej prawdziwe. Na początku powstania Nowej Anglii panujące tam warunki do życia były niezwykle ciężkie. Zimne miesiące przychodziły w czasie, gdy północne rejony Ameryki pozostawały rozgrzane letnim słońcem. Zimy charakteryzowały się obfitymi opadami śniegu, wiosny natomiast były deszczowe i bardzo często zdarzały się potopy. Życie w takich warunkach wymagało odwagi, wytrwałości oraz umiejętności przystosowawczych. Cechy takie były wielce pożądane nie tylko u ludzi. Przywożone na amerykański kontynent zwierzęta również musiały nauczyć się żyć w licznych niewygodach. Wśród gatunków, które szczególnie chętnie zabierano na statki był w tym czasie kot domowy. Jego obecność na pokładzie przede wszystkim stanowiła gwarancję kontroli populacji szczurów. Nie bez znaczenia dla załogi była także przyjacielska natura tego zwierzęcia. Jest prawdopodobne, że podczas zawijania do portów koty schodziły na ląd razem ze swoimi opiekunami. Część z nich gubiła się, nie wracała na statek i na miejscu zakładała kocie rodziny. W dzisiejszych czasach kilka europejskich ras w znacznym stopniu przypomina rasę maine coon. Najlepszym tego przykładem jest norweski kot leśny. Przypuszcza się, że przedstawiciele tej rasy bardzo często towarzyszyli marynarzom w zamorskich podróżach. Koty te na kontynencie amerykańskim płodziły potomstwo, z którego tylko wyjątkowo silne osobniki mogły przetrwać w bardzo trudnych warunkach i nieprzyjaznym sąsiedztwie wilków i kojotów. Mocna budowa wraz z napuszoną sierścią wzbudzała respekt u potencjalnych wrogów, długowłose łatwe w utrzymaniu futro zabezpieczało przed zimnem, płaskie owłosione stopy ułatwiały poruszanie się po śniegu, a zarośnięte uszy chroniły narząd słuchu przed licznymi opadami. Wymienione tutaj cechy w istocie stanowią charakterystykę przedstawiciela rasy maine coon - rasy, która ukształtowała się aby sprostać wymogom postawionym przez naturalne środowisko. W dziewiętnastowiecznej Nowej Anglii koty te cieszyły się niezwykłą sympatią za swoje zdolności łowieckie, okazały wygląd i przyjazny charakter. W połowie dziewiętnastego stulecia rozpoczęła się moda na organizowanie kocich pokazów a wraz z nią wzrosła popularność maine coonów. Pierwsze wystawy odbywały się w atmosferze niemalże cyrkowej, a ocena kotów nie była przeprowadzana według sztywnych standardów. Wkrótce kocie wystawy zaczęły znajdować coraz większe grono entuzjastów, a ich popularność przeniosła się na pozostałe regiony Ameryki, coraz bardziej propagując między innymi rasę maine coon. Na początku XX w. inna długowłosa rasa doszła do głosu. Rzesza miłośników kotów perskich urosła w ogromnym tempie, co znacznie przyczyniło się do zmniejszenia zainteresowania maine coonami. Przez około pół wieku rasa maine coon pozostawała na uboczu zainteresowań hodowców. Lata sześćdziesiąte przyniosły zmianę tej sytuacji, a stało się to za sprawą grupy zapaleńców walczących o przywrócenie należnej maine coonom pozycji. Osoby te powołały do życia organizację nazwaną Maine Coon Breeders and Fanciers' Association, której głównym zadaniem była promocja rasy. MCBFA jest dzisiaj największą i najbardziej wpływową organizacją dbającą o interesy zarówno zwierząt jak i ich opiekunów. Ustalone przez nią standardy są uznawane na całym świecie, a kodeks zasad przestrzegany jest przez tysiące hodowców. Popularność rasy maine coon bardzo wzrosła przez ostatnie lata, poza Stanami Zjednoczonymi także w Europie i Japonii, gdzie kot ten jest postrzegany jako jeden z symboli Ameryki.Podstawową sprawą w początkowej fazie działalności MCBFA było dokładne opisanie charakterystycznych cech rasy. Po ustaleniu standardu rozpoczęto rejestrację kotów, które mogły zostać uznane za przedstawicieli rasy maine coon. Początkowo wpisy takie uwzględniały zarówno koty, których przodkowie zgodnie z pewną dokumentacją należeli do rasy, jak i zwierzęta niejasnego pochodzenia. Jeśli chodzi o te drugie, tzw. czystość rasową uzyskiwało ich czwarte pokolenie. Obecnie wszystkie na świecie koty rasy maine coon są potomkami kotów zarejestrowanych w latach sześćdziesiątych przez organizację MCBFA i nie jest możliwe wpisanie do rejestru tej rasy zwierzęcia bez rodowodu, który poświadcza, że konkretny osobnik stanowi potomstwo przedstawicieli tej samej rasy. W dokumencie tym pokazane jest również drzewo genealogiczne, nie ma tam natomiast mowy o jakości, sprawności czy stanie zdrowia kota. Zadanie rejestracji kotów rasy maine coon w Ameryce Północnej spoczywa dzisiaj na kilkunastu towarzystwach. Spośród nich główna rola przypada między innymi najstarszej organizacji - the American Cat Association (ACA), największej - Cat Fanciers' Association Inc. (CFA) oraz skupiającej najwięcej hodowców maine coona - The International Cat Association (TICA). W Europie koty te są rejestrowane głównie przez francuskie towarzystwo - Federation Internationale Feline (FIFe).

Standardy MCBFA
Ogólny opis: Maine coon jest silnym, wytrzymałym przedstawicielem najstarszej amerykańskiej długowłosej kociej rasy. Należy do grupy dużych kotów domowych, przy czym kotki charakteryzują się drobniejszą budową niż kocury. Na tle innych ras odznacza się długim okresem dojrzewania. Głowa:Cechuje się średnią długością i szerokością, o nieco kanciastym zarysie z wysoko położonymi kośćmi policzkowymi. U dorosłych kocurów wyraznie zarysowana żuchwa poszerza twarz. Charakteryzuje się średniej wielkości nosem o nieco wklęsłej krzywiznie. Broda znajduje się w jednej linii z górną wargą i nosem. Oczy:Powinny być duże, szeroko rozstawione w nieco ukośnych oczodołach. Kolor oczu może być odcieniem zieleni, złota lub miedzi, białe koty mogą mieć oczy niebieskie lub różnego koloru. Nie ma powiązania między kolorem oczu a kolorem futra. Pożądana jest przejrzystość koloru oczu. Uszy:Duże, obficie owłosione wewnątrz, szerokie u podstawy powinny być wysoko osadzone, oddalone od siebie o około jedną szerokość ucha i mieć zakończenia umiarkowanie szpiczaste. Wskazane jest, aby ich koniuszki zakończone były "pędzelkami".Tułów:Umięśniony, od średniej do dużej wielkości z szeroką klatką piersiową i średniej długości szyją, proporcjonalnie długi, prostokątny, oglądany od tyłu ma sprawiać wrażenie nieco kanciastego. Nogi i stopy: Nogi powinny być solidne, szeroko rozstawione, średniej długości. Stopy powinny być duże, okrągłe i dobrze owłosione (pięć palców na przednich, cztery palce na tylnych). Futro: Krótka długość włosa z przodu ma wzrastać ku tyłowi, osiągając największy rozmiar na brzuchu i portkach. Futro może być jedno lub wielobarwne, powinno być miękkie, gładko opadać i przylegać do ciała, charakteryzować się kryzą na szyi wyrastającą od podstawy uszu. Cechy dyskwalifikujące: plamy, kropki, równa długość włosa na całym ciele, krótki tułów, skośne oczy, skręcony ogon, nieprawidłowa ilość palców. Cechy obniżające ocenę: delikatna budowa kostna, brak pukli włosów w stopach, zła kondycja, płaski lub wypukły profil, krótka okrągła kufa. Pomimo wielu szczegółów zebranych w opisie "prawidłowego" maine coona, ciągle istnieje duża swoboda interpretacji standardowej charakterystyki tej rasy. Określenia typu "średni", "szeroki", "długi" itp. mogą być różnie postrzegane zarówno przez hodowców jak i w interpretacji standardu występujące pomiędzy różnymi federacjami doprowadziły do powstania co namniej dwóch typów maine coona, którego wygląd bywa okre?lany bądz jako "słodki" (sweet) bądz jako "dziki" (feral). Drobne różnice w budowie, zauważalne u kociąt, skłaniają hodowców do klasyfikacji osobników należących do konkretnego miotu - przyszli uczestnicy pokazów zostają objęci programem hodowlanym, pozostałe natomiast wiodą beztroskie życie kotów domowych.

Przesadne wyobrażenia
Wielu uważa, iż waga dorosłych kotów rasy maine coon częstokroć przekracza 15 kg, co jest jak najbardziej błędnym wyobrażeniem. W rzeczywistości, według standardów amerykańskich, przeciętna waga kotki waha się w granicach 3,6 - 5,4 kg (6,4 kg - dla naprawdę dużych kotek), natomiast kocury zwykle ważą od 5,4 do 8,2 kg. Osobniki spotykane w polskich hodowlach mogą ważyć kilka kilogramów więcej. Na tle krótkowłosego domowego kota (3,6 - 4,5 kg) maine coon sprawia wrażenie dużego kota. Wielkość przedstawicieli tej rasy prezentuje się jeszcze efektowniej w porównaniu z krótkowłosymi kotami rasy orientalnej. Maine coony osiągają swoje pełne rozmiary pomiędzy czwartym a piątym rokiem życia. Na wielkość każdego osobnika duży wpływ mają cechy genetyczne, dieta i ilość zażywanego ruchu. Należy zwrócić uwagę, iż w przeciwieństwie do norm charakteryzujących psie rasy, dla kotów rasy maine coon nie istnieją standardy wyznaczające długość czy wysokość zwierzęcia. Hodowcy zawsze podkreślają rolę zgrabnej prostokątnej sylwetki oraz proporcjonalnego ogona.

Problemy zdrowotne
W ogromnej większości koty maine coon charakteryzują się dobrym zdrowiem, są pełne wigoru i nie są bardziej podatne na choroby niż jakiekolwiek koty nierasowe. Zdarzają się niewielkie problemy w postaci poskręcanego ogona lub skośnych oczu, lecz nie stwarzają one niebezpieczeństwa dla życia tak jak coraz częstsze u persów choroby układu oddechowego czy obserwowana u niektórych reksów duża wrażliwo?ć na zimno. Niektórzy hodowcy uważają, iż brak większych problemów ze zdrowiem jest zasługą zarejestrowania przez Maine Coon Breeders and Fanciers' Association bardzo dużej ilości zwierząt dających początek obecnym liniom hodowlanym. Dzięki temu udało się uniknąć problemów związanych z małą pulą genów. Pesymiści ostrzegają natomiast przed możliwością stopniowego obniżania odporności na choroby i sugerują tworzenie nowych linii hodowlanych. Hodowcy ci wskazują na dwa problemy - kardiomyopatię i dysplazję bioder. Kardiomyopatia (HCM) jest chorobą mięśnia sercowego, która powoduje wadliwą pracę serca i tromboembolizm. Choroba ta ma charakter dziedziczny, występuje u ludzi, psów, kotów i prawdopodobnie innych zwierząt. Kardiomyopatia w swojej łagodnej postaci może pozostawać niewykryta przez długi okres. Brak wyraznych, klinicznych objawów sprawia, iż zwierzęta-nosiciele bez ograniczeń uczestniczą w procesie reprodukcji, przekazując tym samym chorobę swojemu potomstwu. Nie jest znany nawet przybliżony odsetek kotów maine coon zarażonych tą chorobą. Od kilku lat istnieje w Polsce możliwowo?ć przeprowadzania skomplikowanych badań serca zgodnie ze światowymi standardami. Pocieszające jest to, że coraz więcej hodowców decyduje się korzystać z tej okazji.Inne zatroskanie miłośników maine coonów jest wynikiem pojawiających się przypadków dysplazji bioder. Do niedawna przypadłość ta znana była jedynie hodowcom psów, obecnie meldunki weterynaryjne świadczą, iż problem ten pojawił się u kotów, w tym także u rasy maine coon. Dysplazja bioder jest niezwykle skomplikowanym stanem uwarunkowanym zarówno przez skłonności genetyczne jak i środowisko. Schorzenie to nie jest jeszcze dogłębnie poznane, nie wiadomo również kotów tej rasy. Jest natomiast łatwe do stwierdzenia poprzez analizę zdjęć rentgenowskich.